هر سال شروع سال تحصیلی جدید با هفته دفاع مقدس، شور و شعف و نشاط را طنین انداز کوچه ها میکند.حتی خاطرات دوران مدارس برای بزرگ تر ها هم زنده می شود.اول مهرهمه ی دانش آموزان قلم بدست گرفته و الفبای فارسی را باهم زمزمه می کنند،اما وقتی که به یاد دفاع مقدس می افتیم،می بینیم که اون سال هایی که جوانان و نوجوانانی که باید مثل ما قلم بدست می گرفتند،اسلحه به دست گرفته و با آن از الفبای فارسی دفاع کردند،نام و زبان فارسی را پاس گذاشتند،از تجاوز بعثی های عراقی و استکبار و استثمار جهانی بدان جلوگیری کردند.آن ها از جان و مال و ناموس وطن دفاع کردند. در روزهای دفاع مقدس به ما گفتند:ما امروز سلاح بدست گرفته و از آب و خاک ایران دفاع کردیم.اما شما آیندگان وطن با قلم از وطن دفاع کنید.آنها به ما آموختند که اگر یه روزی ابزارهای جنگی بر جهان و مردم حکومت می راند،یه روزی هم قلم و جوهره ی آن حاکم بر جهان می شود و در این نبرد کشوری پیروز خواهد شد که قلم خود را بهتر به حرکت در آورد و از جوهر آن استفاده ی یهینه کنند،این قلم است که ممکن است حکم هزاران انسان بی گناه را امضا و صادر کند،و در جایی دیگر انقلاب یا اصلاح اجتماعی و ترقی را. در جبهه ها سنگرها محراب سربازان بود،امروز کلاس درس محراب دانش آموزان است.روزی پرچم و درفش سه رنگ جمهوری اسلامی ایران در میدان های حق علیه باطل قامت راست کرده و موقع پیروزی ها و ظفرمندی های عاشقان وطن در مقابل مهندسان، دانشمندان هسته ای و نخبگان المپیادهای علمی و ... خودنمایی می کند.آنها به ما گفتند: ما با اسلحه و خون هزاران شهید گلگون کفن از خم شدن قامت درفش ایرانی جلوگیری کردیم،اما شمائید که باید بخوانید و بنویسید، تحقیق و تفحص کنید،که میراث داری باشید، با نوعی دیگر از جنگ جواب دشمنان انقلاب را داد و آن چه جنگی بهتر از این که بدون خونریزی و کشت و کشتار باشد او از همه هستی اش برای دفاع از دین و آسایش امروز ما گذشت،ما در مقابل از خود گذشتگی او چه پاسخی داریم؟.یادمان باشد راه دراز است و مقصد بلند،یادمان باشد خون شهدا چراغ راه ما هستند تا ما به سلامت بگذریم،