غروب شنبه SMS كوتاهي دريافت مي كنم كه ناباورانه " خاكسپاري شاعر پيشكسوت، سيد حامد حسيني 5-8 فردا، گلزار شهداي مرودشت " را گوشزدم مي كند و همه ي ذهنم را مشغول مي كند، يكي يكي آمدن هاي آرام سيد به انجمن پيش رويم چيده مي شود و اصلاً هيچ جايش نيست كه خنده اي مليح بر گره هاي پيشاني اش اضافه نشده باشد-

او اولين كسي بود كه فهميد شعر مي گويم و هم او بود كه در تابستان 73 به محمود رضاي كاووسي دركتابخانه ي غبار آلود كنج پارك، معرفي ام كرد-

ورق زدن خاطرات شاعريِ شاعري كه شاعر متولد شده بود و بي هيچ داشته ي سوادي، آنگونه مي سرود كه من تحصيل كرده را كيش و مات مي كرد چه توفيري دارد وقتي اكنون تل خاكي دهانش را پركرده است تا ديگر نتواند بخندد و تصادف نامه اش را براي هزارمين بار پشت همين تريبون بخواند و هنوز---؟!

اين بود سيد- آرام مثل آمدن باران و آرام مثل رفتن بهار – مثل خودش و مثل هيچكس، خطوطي بر چهره داشت كه گويي به خط كوفي ترجمه ي سال ها درد و رنج و كوچ وغربت را براي نسل هاي فردا، روايت مي كرد- اين پنج شنبه كه شب شعر داريم حتماً نبودش را احساس مي كنيم و بايسته است گريه با لحن " دلم با تار گيسويت گره خورده است بس مشكل " و هر لحظه گره هاي پيشاني اش را به ياد آوردن- كجايي سيد؟!

باران شنبه وآفتاب يكشنبه، آسمان گريان و خنده ي پيوستنت به خورشيد را بارها مرور كردم و به نيت پاكت ايمان آوردم-

اگر چه آقاي شهردار هيچ وقت نخواهد فهميد چرا سيد حامد اين همه براي تخصيص قسمتي از گلزار شهدا به هنرمندان و نام آوران تأكيد مي كرد-

هرگز هيچ مسئولي درك نكرد سيد قصد رفتن دارد و مي خواهد از دوستان رفته اش عقب نماند و به همين دليل اصرار مي كرد " قطعه ي هنرمندان " ايجاد شود تا بتواند آن جا نيز با همدردانش انجمني برپا كند-

دريغ آقاي شهردار و دريغاتر آقايان شوراي شهر كه نخواستيد سيد را در كنار هنرمندان ببينيد- نكند ترسيديد شورش كنند، آنگونه كه در دنيا جمع هنرمندان را پريشان مي كنيد تا يك صدا نشوند-

به هر حال آرامش ابدي گواراي سيد حامد باد كه به حق توشه ي خويش را به لطف شعرهاي مديحه و
مرثيه اش پيشاپيش گسيل داشته بود و بادا كه در جوار آبا و اجداد معصومش شفاعت ما را از ياد مبرد- چه؛
" ما گدايان خيل سلطانيم"

خاك پاي سيد

مجتبا صادقي

چند شعر از سید حامد

فوت كرده قلب من ياران، سيه پوشم كنيد گُر گرفتم همچو هندو بلكه خاموشم كنيد

من كه هر روز و شبم در فكر ياران ميگذشت كي سزا باشد در اين موقع فراموشم كنيد

گر بخوانيد سوره سوره آيه آيه شعر ناب همچو مرواريد و دُر آويزه گوشم كنيد

گر چه سنگين است بارم باز بارم باز بار بار سنگين بار ديگر باز بر دوشم كنيد

عهد بستم تا كه دارم زندگاني در جهان دست از كارم ندارم تا كفن پوشم كنيد

اجل با هيچ افرادي ندارد خويش پيوندي

كه مأمور است و معزور است بفرمان خداوندي

درين چند روزه عمري كه پايانش فنا باشد

ندارد آن چنان لطفي كه در آن سخت دلبندي

شبي در گور خواهي خفت به تنهايي چه تنهايي

نه يارانت شود مونس نه اقوام و نه فرزندي

سفر بسيار دشوار و چه داري داد راه خويش

اگر ره توشه اي داري تو در اين راه خرسندي

چه باشد توشه راهت درين جا خدمت مردم

در آن جا در حضور حق اطاعت از خداوندي

رفيقان يك به يك رفتند براي ما همين عبرت

كه ما هم مي رويم روزي اگر چه مانده ايم چندي

به وقت دادن جانت " حسيني " چاره اي نبود

اگر تو زار مي گريي و گر كه شاد مي خندي

غم مخور اي دل كه اين دنياي فاني بگذرد عمر ما پايان رسد اين زندگاني بگذرد

گر سليماني و داري ملك عالم در نگين گر كه درويش فقير، محتاج ناني بگذرد

عمر ما گر پنج باشد يا كه از صد بيشتر پيش تصويرات اين عالم به آني بگذرد

كام ما حنظل بريزند، يا بريزند انگبين گر بدي بر ما كنند يا مهرباني بگذرد

معرفت را با خرد جوياي ذات ذوالجلال ذات او باقي و ليكن كل فاني بگذرد

عشق مجنوني رها كن، حسني از ليلي مگو اين همه اوضاع به جز يك داستاني بگذرد

چون " حسيني " باش صابر بر قضاي روزگار تا پياپي چند روز زندگاني بگذرد